(Be)dienen

woensdag 27 april 2016

Van het weekend lunchten wij bij het Rijks in Amsterdam. Heel fijn. Mooie locatie, goede gastvrouw, prettige en attente bediening, goed advies, lekker eten. Dan betaal je, maar wel met een voldaan gevoel. Twee weken daarvoor gingen we uit eten voor onze ‘anniversary’. Kreeft eten, bij ons in de buurt. Het was de manier waarop de jonge serveerster ons te woord stond. Hoe meer zij comfortabel was met zichzelf, hoe minder ik dat was met haar. En als je uit eten gaat ben je toch een beetje afhankelijk van het bedienend personeel. Nu heb ik geen problemen met jongere mensen. Dansen maakt jong en zodoende werk ik al jaren met jongeren (o.a.). Leuk, enthousiast, niets mis mee. Ik heb wel moeite met onverschillige mensen, die niet bereid zijn hun best te doen. Dat is het verschil met Japan; welke leeftijd en welke prijsklasse maakt echt niet uit, je wordt gewoon goed geholpen. Eerder aten we met vrienden bij een Japans restaurant in Buitenveldert. Zonder onze jassen aan te nemen werden we in een zithoek geplaatst en toen ik om 1 minuut voor 7 vroeg of onze tafel al klaar was, keek de gastvrouw op haar horloge (niet naar mij) en zei: ‘Het is nog geen 7 uur.’ Ik kan me werkelijk in geen enkele wereld voorstellen dat als mijn klanten een kwartier eerder voor de dansles aanwezig zouden zijn, dat ik dan vrijwel niets anders zou zeggen dan: ‘Het is nog geen 7 uur.’ Als ik dan überhaupt nog bezig ben, dan bied ik ze waarschijnlijk op zijn minst een drankje aan. Het diner stelde niet zoveel voor, maar dat was niet zo erg want we waren in goed gezelschap. Toen de tent ging sluiten en de jongen die ons de hele avond had bediend met de geruststellende, terugkerende uitspraak: ‘Helemaal goed’ ons de jas aanreikte (pluspunt) sloot hij af met de dankbare woorden: ‘Doei doei!’ Eenmaal buiten merkte mijn vriendin droogjes op: ‘Ik ben toch echt te oud voor ‘Doei doei’.’ En zo…dachten wij er eerlijk gezegd allemaal over.