Opleiding

vrijdag 20 februari 2015

Ik heb zelf 4 jaar gestudeerd voordat ik mijn docentenpapieren kreeg. Eigenlijk 5 jaar, want ik heb nog 3 specialisaties gekozen. Onder begeleiding met een zelfgeschreven en nagekeken les-en leerplan, metronoom en muziek in de hand, heb ik vele maar dan ook echt vele uren geoefend. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik dus wel eerder stage liep, maar dat ging dan ook niet gemakkelijk. En dan nog werd ik regelmatig begeleid, gecontroleerd en gecorrigeerd. Laatst hoorde ik over een aantal weken training, om vervolgens lessen te gaan geven. Nu ja, het zijn eigenlijk niet eens weken, maar weekenden. Het maakt mij niet uit of het een Yoga, Dans of Beweging(s) les is. Ik schrok er eerlijk gezegd wel van… Het argument dat wel vaker wordt opgeworpen is, dat er alleen nog maar ‘aan beginners’ wordt lesgegeven. En dat is juist een typische beginnersfout v/d desbetreffende begeleider (‘docent’) want lesgeven aan beginners is het moeilijkst. Zij kunnen zichzelf niet corrigeren, staan vaak scheef, hebben meestal geen ontwikkeld center (buikspieren), gaan snel over hun grenzen heen, etc. En dat is precies mijn probleem. Een les afdraaien met houdingen die vooraf zijn vastgelegd is niet zo moeilijk en zelfs niet altijd even risicovol. Tenminste, ik neem aan dat er goed over nagedacht is, door de maker(s). Het gaat juist om het geven van de correcties en het daadwerkelijk begrijpen daarvan. En dat is vaak individueel gericht nodig en niet algemeen (ja ook, maar minder). Je moet, als docent, je kunnen verplaatsen in de ander, analyseren en inschatten. Daarbij zijn anatomie, methodiek en analyse belangrijk. Dit zijn vakken die in ieder geval worden gegeven op de Dansacademie. Bovendien ben ik er een groot voorstander van dat wat je geeft/ wilt overbrengen ook ‘in je lijf moet zitten’. Dat is dus een combinatie van training, techniek, ervaring en zelfkennis. Ik mocht op de Dansacademie niet eens alleen in docentschap afstuderen. Ik moest ook weten hoe het voelt om, op een podium te staan, om een choreografie van 20 minuten te kunnen volhouden en om mijn been hoger te krijgen dan 90 graden. Tot het uiterste gaan, dat is wat een uitvoerend danseres doet. Grenzen opzoeken, maar ook bewaken. Daar gaat jaren training aan vooraf. Ik blijf het ongelofelijk vinden hoe wij in Nederland die ‘korte cursussen tot teacher’ allemaal toestaan. Maar goed, ik ben in ieder geval blij met mijn eigen opleiding en achtergrond. Het blijft toch een verantwoordelijkheid, voor de klas staan. Laat staan die klas te laten bewegen.