Dansfilm

donderdag 11 juli 2019

Een keer in de zoveel tijd komt er een dansfilm uit die je gezien moet hebben. Omdat het over dansers gaat, omdat er in gedanst wordt en omdat dansers ook een hoofdrol hebben (en niet alleen acteurs). Yuli is zo’n film. Carlos Acosta groeit op in het kansarme Cuba, in een wijk waar je liever geen kinderen ziet opgroeien. Zijn vader stuurt hem naar de Nationale Balletacademie, niet alleen voor discipline maar ook in de hoop op een beter leven. Hij blijkt talent te hebben wat wij stiekem al een klein beetje zien in de dansscenes op straat, maar ook de fysieke test komt hij glansrijk door. Maar Yuli (Carlos) wilt helemaal geen balletdanser worden. Hij wil voetballer worden, a la Pelé. Echter, door zijn vader wordt hij zwaar gestraft als hij niet volhoudt en volhardt. Dat is niet fijn om te zien/horen, maar wel waar. Er is maar 1 ballet teacher die in hem blijft geloven, ook al loopt hij regelmatig weg. Je moet ook één iemand hebben die je coacht, troost, begeleidt, motiveert, moed inspreekt en zelfs een beetje van je houdt in die harde wereld. Als hij voor het eerst in aanraking komt met een uitvoering van het Nationale Ballet van Cuba wordt hij toch gegrepen door (de) dans. Hij wint daarna prijzen in het buitenland en wordt de eerste donkere ‘Romeo’ op de bühne ooit. Hij tekent een contract bij het Londense Royal Ballet. Maar hij mist ook zijn familie en vrienden en land. Op het moment dat iedereen wilt vluchten uit wanhoop, is hij de enige die terug wilt naar Cuba. Door een blessure (wat helaas ook voorkomt in het vak dans) kan hij even de tijd nemen om eea te laten bezinken. Het succes is er, maar hij is ook eenzaam. Gevangen in zijn eigen talent- dat hij af en toe vervloekt maar hem ook zoveel schenkt- danst hij door. Een danser moet dansen. En zoals zijn coach zo mooi zegt: ‘artiesten nemen risico’. Uiteindelijk pakt hij de draad weer op en danst hij bij grote gezelschappen en eindigt hij -toch wel dansend- in Cuba. Zijn wij even blij dat wij er zelf zijn geweest in 2012. Ook in het theater in Havana. Dat ballet uit/in Cuba bekend staat als goed, wist ik al. Ik las wat magere (Nederlandse) recensies over deze film. Misschien moet je een danser of dansliefhebber zijn om het te snappen. Deze film gaat echter niet alleen over dans, maar ook over familie, cultuur, loyaliteit, afscheid, kansen, geschiedenis, hoop, volharding en dankbaarheid. Hoe mooi dat een en ander wordt vertaald in prachtige choreografie. En hoe fijn dat deze solist, deze sterdanser ook zichzelf mag spelen (zijn), als zijn oudere zelf. Laura De la Uz als 'Maestra Chery' speelt meesterlijk. Een aanrader dus, voor iedereen die dans kan waarderen.