Klokkenluider

vrijdag 02 februari 2024

Afgelopen jaren deed ik mee aan 3 grote onderzoeken mbt dans, kunstvakonderwijs en televisie. De culturele en creatieve sector. Regelmatig ging (en ga) ik naar Den Haag om te praten over het dansonderwijs en hoe we dit kunnen verbeteren. Ik sprak met: Kamerleden en ministers. Met OCW & VWS. De rol van klokkenluider is geen makkelijke, maar wel een noodzakelijke. Wij geloven dat als je mensen positief stimuleert, aanmoedigt en vertrouwen geeft -en dat geldt zeker als je met kinderen werkt- dat je dan sterkere dansers traint. Zowel fysiek als mentaal. Dansers die bewust in het werkveld staan en weten wat ze waard zijn. Dansers die hun plezier niet verliezen door alleen ‘technisch’ te trainen. Dansers die naar zichzelf kunnen kijken in de spiegel. En kunnen ontspannen wanneer 't lukt. Schreeuwen... is toch echt iets anders dan roepen of aanmoedigen. Trouwens, geldt dat niet voor ons allemaal? Basis/voorwaarden voor een veilige omgeving? Want alleen dan kun je groeien. Door toe te laten dat je fouten mag maken. Door te weten dat niet elke les meteen een performance is. Door niet altijd maar achteraan te moeten staan, ook al ben je niet ‘de beste’. Een les is immers een les. Mag je nog steeds veeleisend zijn op een dansacademie? Zeker. Ik geloof zelfs dat je eerlijk moet zijn. Als het er niet in zit bv alleen al niet door een gebrek aan souplesse, moet men dat eerlijk kunnen zeggen. Als iemand te zwaar is of zichzelf vooral te zwaar maakt- zodat hij/zij eigenlijk niet gelift kan worden- moet dat mogen worden benoemd. Maar het gaat wel om de manier waarop. En onder welke begeleiding. Een docent is geen psycholoog. En op het gebied van voeding zijn er weer andere specialisten. Ook 'vollere' dansers mogen nu op tour met Beyoncé. Maar goed, dat is weer een andere stijl dan klassiek ballet. Nu, het argument 'Zo is of gaat 't nu eenmaal in het werkveld' vind ik geen argument. Ja, het is vak is hard, vraagt veel en is niet voor iedereen haalbaar. Maar wij zijn het werkveld. Wij allen. En dat betekent overigens ook niet dat je anderen dan maar mag schaden. Tijdens mijn studie leerde ik over het het gevaar van ongediplomeerde docenten in ons vak. Ik schreef mijn scriptie al in '96. Tussen 2007 en 2010 deelde ik mijn zorgen met OCW. En ik was niet alleen; we waren met ongeveer 12 professionals en 100 supporters. Blijkbaar vindt er nu een verschuiving plaats. Ook internationaal. En dat is goed. De opleidingen zullen opnieuw moet definiëren. En verandering vindt men over het algemeen niet zo leuk. Zeker de generatie die er al jaren zit. Onze generatie zit er een beetje tussenin. Ja, het ging vroeger echt te ver. Tegelijkertijd is niet alles grensoverschrijdend. We zullen opnieuw het gesprek met elkaar moeten voeren. Want deze nieuwe generatie accepteert het gewoon niet (meer). En heel eerlijk gezegd als je ziet waar wij vandaan komen, zou ik zeggen: ‘Terecht!’ Tegen de dansers die het wel fijn hebben (gehad) wil ik zeggen: 'Fijn!' Voor de dansers die ok werden behandeld, maar wel zagen wat er gebeurde heb ik begrip. Echter, iedereen wil na een dans, les, repetitie of performance met een goed gevoel naar huis. Of op z’n minst met een gevoel dat de docent of choreograaf aan zijn kant staat en het beste wilt. Een docent mag best wat vragen, zeker op het allerhoogste niveau. Maar het heeft geen enkele zin om te gaan doceren, als je niet wenst dat je studenten beter worden. En zo geef ik eigenlijk altijd les. Op welk niveau dan ook. Dus ja, ik vraag ook wat, zeker inzet. Maar ik zit in jouw/jullie team!

Hier werkte ik eerder aan mee, dmv uitgebreide interviews:

Over de Grens-Raad voor Cultuur

NRC-over de dansopleiding

Npo radio-nav dansrapport

Rtlnieuws-nav dansonderzoek

Npo onderzoek-Tv 

Verinorm- grensoverschrijdend gedrag in het dansen

Er zijn ook vragen nav bovenstaande, waarover later meer.