Oud-leerling

maandag 23 september 2024

Trots op mijn oud-leerling(en). De een heeft de hoofdrol in een nieuwe Nederlandse speelfilm, de ander in een musical. De een schrijft een boek, de ander zit in een serie. De een danst bij bekende (internationale) artiesten, de ander wint een talentenjacht. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Nu ben ik echt niet de enige docent van wie ze les hebben gehad, hoor. Soms wel de eerste, maar zeker niet de laatste. Zoals vroeger tegen ons werd gezegd dat wij ‘hier waren’ door onze docenten, of dat ze ons het gevoel gaven dat wij vooral ‘dankbaar’ moesten zijn (dat ze ons les wilden geven) daar heb ik nooit in geloofd. Talent is talent. Mensen met uitzonderlijk talent die hard werken en volhouden, die komen er wel. Linksom of rechtsom. Maar ik ben net zo trots als iemand tegen me zegt ’door jouw lessen durf ik meer’. Of kids die jaren later delen dat ik ‘goed kan dansen’ en daarnaast vaak 'leuke spelletjes verzon'. Maar ik ben ook tevreden als ik iemand een leuke middag heb bezorgd. Eigenlijk gaat het over passie, plezier en -vooral –vertrouwen. En niet zozeer over resultaat. Of niveau. Niet iedereen wordt professioneel danseres (of actrice). Dat hoeft niet en dat kan ook niet, want dat is simpelweg niet voor iedereen haalbaar. Bovendien is het werkveld al zo klein. Maar als een jong meisje zelf een gedichtje schrijft en durft voor te dragen in een groep, of als een dame (40+) eindelijk de dansvloer op durft tijdens een feestje is dat voor mij net zo waardevol. En dan zijn er nog de bruidsparen. Laatst had ik te maken met een bruidspaar met zeer weinig tijd. Dat we er toch nog iets van hebben kunnen maken, is echt helemaal te gek. Dan gaat het toch gelijk (de pasjes & de moves) bij de uitvoering op het huwelijksfeest en staat er maar mooi iets! Maar wat ik nog een groter compliment vind, is dat ze zo hebben genoten -ook van de voorbereiding- en dat ze in de toekomst verder willen met dansen en lessen. En dat…mag ik eigenlijk best vaak te horen (:)