Pieken

maandag 18 januari 2021

Wanneer is je piekmoment in je leven? Of in mijn geval in mijn danscarrière (Want voor mij is dansen leven.) Dat is een hele goede vraag. Je zou zeggen bij dansers, net als bij sporters, tussen je 20^e en je 30^e. De jarenlange training heb je achter de rug. Je bent nog fit, gezond, snel, strak en hopelijk blessurevrij. Je bent nog voor de 40, dus je lichaam zorgt nog voor jou en niet andersom (mits je het niet verwaarloost of blootstelt aan van alles). Ikzelf was technisch het beste toen ik in vakopleiding 3 zat. Toen draaide ik drievoudige pirouettes- zowel parallel als uitgedraaid- en sprong ik op mijn hoogst. Gelukkig zijn daar beelden van (:) Ik had weinig tot geen blessures, dus mijn lichaam was zowel sterk als lenig en ik herstelde snel. Ik blaakte van zelfvertrouwen en was helemaal afgetraind. Ik was toen 23. Ik verbaasde iedereen, niet alleen omdat ik echt als amateur was binnengekomen op de dansacademie, maar ook omdat ik in 5 Vwo voor de 2^e keer in mijn leven maanden in het ziekenhuis had doorgebracht. Ik had fysiek dus ook nog eens een behoorlijke opdonder gehad in mijn tienerjaren. Na mijn erkende dansopleiding (afgerond) vond ik geen voldoening in het werkveld van de Showbusiness- althans, niet genoeg, dus verhuisde ik naar NYC voor een toneelopleiding en stortte me enkele jaren daarna volledig op het lesgeven in dans en drama. Op sport- en theaterscholen, Vmbo, havo/vwo, mbo, hbo. Ook als stagebegeleider. Plus ik gaf ook de theorievakken voor de opleiding tot dansdocent. Ik was zelf een jonge dansdocente en vond mezelf heel wat. Toen het (dans)onderwijs niet bij mij bleek te passen, zette ik een eigen onderneming op en met veel plezier hielp en help ik bruidsparen aan en met een originele openingsdans. Echter, ergens bleef het altijd knagen… Had ik wel genoeg uit het uitvoerende deel gehaald? Was ik niet TE snel gaan lesgeven in dans, hoewel mij dat ook super veel voldoening gaf! (En nog steeds.) Ik was wel blijven trainen in dans zowel in NYC als in Amsterdam, maar niet genoeg om mijn skills op te halen, vond ik. Toen ik in 2015 een aantal maanden in Tokyo zat, besloot ik mijn skills echt te gaan bijwerken. Bij Broadway Dance Center (dezelfde naam als die in NYC). En met succes. Ik werkte mezelf op en viel op bij de dansdocenten aldaar, ook al sprak ik geen woord Japans en zij bijna geen Engels. Ik kreeg toch de nodige aandacht. Ik viel af (bijkomend voordeel) en voelde me goed en sterk. Mijn lenigheid hield ik in de jaren daarna bij in verschillende yogalessen en zelfs op een yoga-opleiding. Maar ik merkte dat ik geen uitlaatklep had voor mijn danskunsten. Ik kon maar met een deel van mijn vaardigheden aan de slag, maar ik had nog zoveel meer te bieden. En op een dag dook ik de dansstudio in, alleen…Met mijn Spotify en een camera. Just me. Ik danste in alle vrijheid en ik was mijn eigen en enige beoordelaar (maar wel pas achteraf). Daar ontstond iets vanuit het niets. Met een beperkte voorbereiding in choreografie improviseerde ik erop los. En dat voelde zo goed dat ik dacht: ‘Dit moet ik delen!’ En zo begon ik een YouTube kanaal. Ik bewerkte mijn filmpjes op een artistieke manier (voor zover ik dat kon…). En uiteindelijk heb ik dus toch een podium gevonden. Wel mijn eigen podium, dat wel. Eerst dacht ik ‘Kan dit/ mag dit?’ Ik ben tenslotte al halverwege de 40... En de ongeschreven regel is: je bent eerst jaren uitvoerend bezig als danseres en daarna ga je lesgeven in dans. Maar bij mij is dat dus andersom! Of loopt het zelfs een beetje door elkaar. Let wel, als ik lesgeef ben ik niet een performer, maar ben ik echt bezig met de deelnemers in de les. (Behalve als ik het goed moet voordoen of ter inspiratie.) En als ik wil performen doe ik dat het liefst solo. Maar nu de conclusie: Dit is mijn piekmoment. En nee, ik word technisch nooit meer zo goed als in vakopleiding 3 v/d dansacademie en ik heb een totaal andere energieverdeling. Maar mijn dans is veel losser, vrijer, meer doorleefd, ervaren, volwassener, completer, emotioneler en meer af dan ooit tevoren. En wat ben ik dankbaar voor mijn lichaam, terwijl het mij in mijn tienerjaren bijna in de steek liet. Nog steeds zo lenig en sterk. En nog steeds buikspieren (:) Ik wil iedereen inspireren dat het leven en je dans niet op hoeft te houden na je 40^e. (Mits je het aankan en onder goede begeleiding.) Ik hoop o.a. hiermee: YouTube Kanaal